Zoals het er nu uitziet ga ik binnenkort naar de Var, naar die berg waarvan ik tientallen kilometers ver kan kijken. ’s Avonds de lichtjes van Entrecasteaux, Saint Antonin, Salernes en verder. Ik verheug me er enorm op. En ik weet dat het voor slechts een paar dagen zal zijn en dat er nog steeds restricties zullen zijn. Maakt niet uit. Ook dan is het prima.

Ik heb natuurlijk al meer geschreven over de Var. Altijd met liefde en heel veel plezier. Al 19 jaar komen we in Carcès en het voelt altijd weer als thuiskomen. Terwijl je niet thuis bent als je er niet woont. Ik kan er niet lang genoeg zijn. De eerste week voel ik nog altijd de druk van Nederland en het werk, de tweede week kom ik al een beetje tot rust en de derde week ben ik pas echt helemaal los. Dan geniet ik het meest. Dan pas val ik samen met het tempo en de sfeer van het dorp. De routines en het kletsen met de locals.

En nu na een zeer lange tijd gaan we terug. Als het kan.

Terugkeren naar je huis op afstand is altijd opwindend en verwachtingsvol. Maanden niet geweest terwijl je wel het weer in de gaten hebt gehouden. Regen, stormen, sneeuw, wateroverlast: je hebt alles voorbij zien komen. Dat zal bij mij niet anders zijn dan bij iedereen: in mijn weerapp zit standaard Carcès en ik volg het weer. En soms vraag ik me af of het wel goedkomt met alle stormen en sneeuw en regen. We wonen in een woonbuurt met verder alleen Fransen en die houden een beetje een oogje in het zeil. Maar goed, je mag niet teveel leunen op de vriendelijkheid van je buren. Je kunt het ook anders regelen.

Wij hebben André, onze steun en toeverlaat ter plekke. Een Nederlander die al lang in het dorp woont en dan nog eens 200 meter bij ons vandaan. We hadden elkaar tot een paar jaar geleden nooit gesproken. Dat klopt dan weer wel, want om bij hem te komen moet je niet rechts de berg op, waar ons huis is, maar links de berg af. En daar kwamen we nooit. Tot we een tip kregen.

Het voordeel van André is dat hij op zijn Nederlands alle werklieden uitkiest: ze zijn betrouwbaar, ze komen op tijd en leveren goed werk.

Afijn: af en toe hebben we contact met hem om te zien of het huis alles overleeft. Wat meestal het geval is.

Maar toch, na een lange rit komen we na de winter aan en dan is het afwachten. Doet de koelkast het nog, hoe ziet het zwembad eruit, is er ergens in huis een lekkage geweest, zijn er takken uit bomen gewaaid?

Pas na jaren kom je er achter hoeveel het kost om een huis gewoon in goede staat te houden. Niet alleen in Euro’s maar ook in tijd. En zeker als je het huis deelt met meerdere gebruikers.

Wat ik heb geleerd is dat alles wat je bijvoorbeeld aan apparatuur hebt, super simpel moet zijn. Zo hebben wij een paar jaar geleden een überhippe koffiemachine gekocht. Prachtig ding en er kwam lekkere koffie uit. Mijn dag begin ik graag met café au lait (wat ik in Nederland nooit drink) bij het ontbijt. Ging super met dat ding. Heerlijke koffie en de melk was zeer schuimig. Vrienden van ons kwamen langs voor een paar dagen, en op de eerste ochtend overleed het koffieapparaat. Nog geen week oud. Design is mooi, maar praktisch gezien leidt het tot niets. Daarna een supersimpele Magimix gekocht.

Van koelkast tot wasmachine tot droger: eens in de zoveel jaar moet je de boel vervangen. Dat is niet erg maar je moet er wel rekening mee houden.

Dat onderhoud heeft ook iets knus. De lelijke plekken op het hek weer schilderen. In de zon met je blik blauwe verf op je gemak de boel schilderen. Met een laddertje tegen de muur, de dakgoten weer leegmaken. Bouten en moeren vastzetten, de gasBBQ weer aan de praat krijgen omdat alle gaatjes dichtgeslibd zijn. De ligbedden weer terugzetten bij het zwembad. Alle schorpioenen verjagen. Hier en daar een lampje vervangen. Het klokje op de oven gelijkzetten omdat er ergens ooit weer een stroomonderbreking is geweest. Naar het tankstation om de gasflessen te vervangen. En intussen een goed glas wijn erbij. Zelfs klussen is in de Var top.

Terugkeren naar Frankrijk levert dus werk op en dat is heerlijk. Het hoeft ook niet allemaal in één dag. Ok, de koelkast vervangen wel, maar de rest niet. Gewoon de tijd nemen en intussen genieten van het weer, de geur, de boulanger, het terras. Een beetje aanrommelen dus.

En precies dat wil ik een paar dagen gaan doen. En nacht doorrijden, ’s ochtends naar de Ecomarché en inslaan voor de komende dagen en dan het erf niet meer verlaten. Behalve voor de bakker.

Ik weet ook dat er weer tijden zullen komen die zorgeloos zijn. Geen idee wanneer, maar ze komen. Dat je ’s nachts weer bij het tankstation met alle anderen een espresso drinkt en een broodje koopt en weer doorrijdt. Dat de markt in het dorp weer volledig is, van matrassen tot aan sublieme kaas. Dat de restaurants weer gewoon open zijn met live muziek. Die tijden komen weer.

Tot dat moment is het kleine al heel groot. Verwacht niet teveel dan valt er ook niets tegen. Zo ga ik op pad. En met al die maatregelen is er ook heel veel tijd voor alle klussen. We gaan het zien.

On y va!