Het lijkt wel een vorig leven, maar het was afgelopen februari dat we in Les Menuires waren. Althans, een klein stukje verderop in Les Bruyères. Bij toeval ontdekt. Een heel klein dorpje dat als een croissant gebouwd is rond een aantal liften naar een oneindig aantal pistes. We waren in andere dorpen geweest maar geen ervan was zo aangenaam als dit dorp. Klein en gezellig. En vanuit het hotel op loopafstand van de liften.

Deze week moest ik opeens daaraan denken. De aanleiding lag in alle ellende die Frankrijk weer te verwerken heeft. Het houdt niet op en het komt van verschillende kanten. Macron is fermer dan ooit om de Franse cultuur te verdedigen tegen iedereen die daar een einde aan wil maken. En terecht. De sfeer is angstig en grimmig en ook vastberaden. Niemand die Frankrijk eronder krijgt.

En opeens dacht ik aan Les Trois Vallées, aan een tijd van onschuld, van rust en van met zijn allen in de rij staan voor de lift. Opeengepakt met tweehonderd anderen die allemaal naar boven willen. Om daarna overigens weer naar beneden te gaan. En dan ’s avonds in een uitverkocht restaurant aan de steak of een van die loodzware lokale specialiteiten. De Savoye is gemaakt van Reblochon.

Wintersport in fantastisch. ’s Morgens wakker worden, de gordijnen opendoen en de besneeuwde bergen zien. De kou en vooral de geur van de kou. De hele dag buiten en de zon voelen. Ongeëvenaard is dat.

En wat me in dat kleine dorpje opvalt is de relaxte sfeer. Niemand heeft haast, alles is ok. Tijdens de lunch zit je op een terras in de zon veel te lang te wachten op je frietje maar ook dat is prima. Je hebt de tijd.

Het is een week waarin ik altijd volkomen gelukkig ben. Ik kom helemaal tot rust, de rest is de ochtend volop aan het skiën en na de lunch opnieuw. Ik niet. Ik wandel en lees. Op het balkon, met de zon op mijn hoofd lees ik boek na boek. Tussendoor wandel ik naar de sauna en iedere dag open ik mijn laptop om toch even te werken. Alles is ok.

De schoonheid wordt vooral veroorzaakt door de stilte die sneeuw ook altijd is. Hier en daar wat geruis, de eerste krakende voetstappen na sneeuwval en die blauwe lucht boven de bergen. Alles klopt en alles valt op zijn plek.

Eigenlijk is die week totaal anders dan de tijd nu en tegelijkertijd is die heel erg hetzelfde.

Waar ik nu beperking en uitzichtloosheid ervaar is dat daar totaal anders. Er is ruimte, er is drukte, er is onbezorgd ’s avonds uit eten gaan bij dat ene toprestaurant waar je de mensen inmiddels kent. De lichtheid van je bestaan komt daar geheel tot uiting. Alles is goed.

Maar het is ook hetzelfde in die zin dat alle dagen op elkaar lijken. Ontbijt, dan een half uur aan de gang om überhaupt naar de piste te kunnen (overigens valt dat me altijd op: skiën is zo enorm veel gedoe met kleding, schoenen, stokken et cetera) en daarna de dag die eruit ziet als de vorige én de volgende dag. Het is dat op donderdagavond er altijd een vuurwerkshow is zodat je weet dat je weer naar huis gaat, anders zou je het niet weten.

Op andere momenten wandel ik lang de hellingen naar Les Menuires. Erg druk met enorm lelijke hotels. En wat ik heel gaaf vind: een soort ondergrondse shopping mall uit de jaren 70. Veel donkerbruin hout, gele en bruine tegels. Ooit was dat helemaal hip, nu niet meer echt. Ik loop daar graag rond. En ook daar weer wat terrassen waar je heerlijk kunt zitten in de zon. Op de terugweg even langs een wat vreemde kapel onder een wat vreemde kerktoren. Als ik mazzel heb zit mijn gezin in een lift die boven mijn hoofd de top op gaat. Veel geschreeuw en heel veel plezier. Iedere dag die wandeling.

Een leven, zeg maar zoals nu. Herhaling. Het grote verschil is dat die herhaling een einde kent die ik ook ken. Op zaterdag is het over, voorbij en rijden we weer 1100 kilometer naar huis. Het is een herhaling met uitzicht. En precies dat ontbreekt in deze Covid-tijd: uitzicht op betere tijden. Geen idee. Slechts hoop.

Zo hoop ik oprecht dat komende jaar de pistes open zijn en dat ik weer in de avond kan aanschuiven voor een heerlijke Croziflette met een heerlijke Mondeuse of Gamay erbij.

Ik heb daar een hard hoofd in.

Wat helpt is dat ik maar heel weinig moeite hoef te doen om te voelen wat ik daar in Les Trois Vallées voel, waardoor ik zo senang ben. En het zou helpen als we hier een mooie winter krijgen met sneeuw en ijs op de ramen.

We gaan het zien.