Oktober, de maand waar ik altijd naar uitkijk. En waarom? Heel simpel, vanwege ieder jaar opnieuw een week in de Var. Na de zomer is het altijd twee maanden keihard werken, lange weken maken, jongens weer naar school en dan opeens is er die ene week in oktober.

Een week die er in grote trekken altijd hetzelfde uitziet.

Vrijdagavond rond 20 uur in de auto en de volgende ochtend ter plekke. Terwijl de familie het bed induikt loop ik dan vroeg naar het dorp (1,5 km) en ga de markt op. Geen toeristen en wel alle vast kraampjes. De kippenboer, de kaasboer die ook perfecte worst verkoopt. Ik wandel in de frisse ochtend de hoofdstraat omhoog, ga naar de bakker en loop weer terug. Ik neem een koffie bij Le Central en steek een kaarsje aan in de kerk. En wandel weer terug de heuvel op naar ons huis.

Thuis aangekomen stap ik in de auto en ga naar de Ecomarché en doe inkopen voor een paar dagen. Als ik dan weer thuiskom dek ik de tafel en ga ik met een koffie op het overdekte terras zitten. De rest slaapt dan nog.

Thuis.

De kleuren van het bos, de geur van de herfst. In de verte het geknal van de jacht in de wijnvelden. Af en toe een sliert brandlucht in je neus van het hout dat door een boer ergens wordt verbrand. De stilte, de wind door de bomen. De lage maar aangename temperatuur.

En dan langzaam wordt de rest wakker en gaan we ontbijten. Rond een uur of drie ’s middags komt dan bij mij de man met de hamer en moet ik een tukkie doe. Als het meezit in de middag nog even in de najaarszon aan het zwembad. En als het echt meezit een beetje zwemmen. Daarna lekker eten met goede wijn.

De dagen zijn gevuld met een bezoek aan de markt van Salernes bijvoorbeeld, of die van Cotignac. Een dag misschien naar Aix en daar ’s avonds een hap eten. Altijd in ieder geval naar Sainte Maxime of Toulon. En dan de boot naar Saint Tropez of Porquerolles. De boottocht die heerlijk is, volkomen vakantie en volkomen rust. Saint Tropez is dan ook prachtig en heel relaxed. De drukke zomer ligt achter ons en wat rest is een prachtdorp in de najaarszon. Hetzelfde voor Porquerolles: een eiland in perfecte rust waar je heerlijk kunt fietsen en genieten van de prachtnatuur.

Ik verheug me ook altijd op het weerzien met de bakker, de caféhouder, de pastoor en die ene vent op het terras die een verre neef is van Steven Seagal. Ik verheug me altijd op eten bij Patou en Seb. Kussen op de wang, een mooie begroeting en dan binnen zitten met een toppizza en goedkope wijn.

Op de pétanquebaan achter het huis met iets teveel drank op een balletje gooien met het gezin. Of lopen door de wijnvelden en hier en daar nog wat achtergelaten druiven zien hangen.

De wandeling achter het dorp langs waarbij je flink omhoog loopt en dan opeens weer het dorp ziet liggen in alle pracht. Het is niet veel, maar wat is het mooi. Het oudste deel, middeleeuws, ligt er mooi bij in de najaarszon. De wandeling is heerlijk, duurt een flink uur en dan zit je gewoon weer bij Le Central.

Op vrijdag pakken we de koffers en ergens in de loop van de middag rijden we weer weg. Maar eerst alles meubelen binnen zetten, het zwembad afdekken en alle luiken dicht. Winterklaar.

Twaalf uur later zijn we weer thuis en heb ik een perfecte week achter de rug.

Nou, die vakantie ging dus niet door. En wat mis ik het. Ik kom erachter dat die ene week in oktober een accu is. Weg van alle dagelijkse Nederlandse beslommeringen en je onderdompelen in een heel simpel vredig leven. Een leven waarin alles zijn plek heeft en een leven dat door de meedogenloze herhaling heel rustgevend is. Die rust mis ik.

Twee weken geleden kregen we het bericht dat het zwembad was leeggelopen. Bijna had ik een reden om toch te gaan en te zorgen dat alles weer in orde kwam. Ik heb iedere verleiding weerstaan.

De Var is donker oranje gekleurd. Het devies is nu heel eenvoudig ‘blijf thuis’. Eenmaal daar is het daar thuis en zouden we moeten blijven. En dat is geen optie.

Dus: de vakantie die niet doorging. 2021 wordt mooi, denk ik zo.