Wij van Homies mochten laatst meewerken aan een bekend tv-programma: De Grote Tuinverbouwing. Het blijkt dat daar zo’n 600.000 mensen naar kijken en de waardering is hoog. Het is dan ook laagdrempelig en vooral gezellig en herkenbaar. Het format is strak. Bij wat je gewone mensen, zoals jij en ik, mag noemen wordt in korte tijd tuin en huis veranderd. De bewoners geven vooraf aan wat in ieder geval niet mag, de muren kanariegeel schilderen of iets dergelijks. Daarna wordt hun huis ter renovatie overgenomen door een leuk en vakkundig team. Het resultaat is altijd prima. Mensen zijn verrast als zij weer terugkomen in hun eigen veranderde huis.

Maar goed. Wij mochten meedoen en daarom was ik ter plekke bij de opnamen. Een gewone buitenwijk van een middelgrote stad. Niet al te oude woningen, veel watertjes er tussendoor en daar weer overheen bruggetjes. De woning in kwestie was deels met hout betimmerd en had een veranda, een porch uit een Amerikaanse film die zich afspeelt in Louisiana. We stonden in de polder van Nederland. 

Iedereen was druk. De tuin was al flink onder handen genomen en ik liep naar binnen. Daar immers zouden wij het alarm aanleggen, zodat de bewoners niet alleen in een nieuw maar ook in een goed beveiligd huis terug zouden keren.

De wijk waarin het huis staat is redelijk eenvormig. Er is geen sprake van één rij verandawoningen maar van hele straten. Een paar straten verderop zijn er woningen met óf links óf rechts een ruime schuur of garage. De bakstenen zijn op kleur uitgezocht. Bruin tot geelbruin. Idem voor de dakpannen. Met behulp van water en bruggetjes wordt een oud dorp gesuggereerd. Geen rechte straten maar met een bochtje. Niet alleen doorlopend maar ook doodlopend. Bruggetje over en dat sta je op een erfje. Aan alle kanten is nagedacht over knusheid. Maar doordat die zo streng is doorgevoerd ontbreekt de ziel. Je voelt dat je loopt in een tekentafelwijk en niet in een organisch gegroeide wijk.

Wat het mooie was van deze dag was de volkomen eigenheid van de woning binnen. Ieder detail, iedere foto was persoonlijk. De spullen in de keuken, de spullen op de tafel, de kleuren van alle muren. Hoe deze mensen in een redelijk eenvormig huis hun volstrekt eigen plek hadden gecreëerd. Alles ademde eigenheid uit.

Wonen in Nederland heeft een buitenkant, een gevolg van ontwerpen in het groot, én een binnenkant. Miljoenen mensen die daar hun eigen woning creëren en ervan genieten. Ook als ze zelf, zoals in dit geval, niet thuis zijn. 

Later zag ik alles terug op televisie en de mensen waren zoals ik het me ook had voorgesteld. Een warm jong gezin. En ze waren verrast over alle mooie veranderingen in hun huis. Over twee maanden hebben ze helemaal hun eigen draai eraan gegeven.

Ik ben blij dat ik hen belangrijke veiligheid heb kunnen geven, met het Homies Alarm.