Jaren, jaren geleden had ik een etentje met de directie van het bedrijf waar ik toen werkte. We hadden wat te vieren, al weet ik niet meer wat.

Ik zat aan tafel tegenover mijn collega voor HR en zij zat de hele tijd op haar telefoon te kijken. Ik zei daar iets over omdat ik altijd zeg wat ik denk. Ik vroeg of ik niet interessant genoeg was en of zij liever ergens anders was. Met een grijns dat wel. Zij zei dat ze op Twitter keek. Ik zat op dat moment niet op Twitter dus het was ergens rond 2010 schat ik zo.

Ik deed een beetje lacherig omdat ik het echt ongelooflijk idioot vond, dat hele Twitter. En vooral haar gedrag.

En toen nam ik ook een account. Mijn eerste tweet was geloof ik ‘dit is mijn eerste tweet’. Ik begon met het posten van dingen die me opvielen en ik ging ménsen volgen die me opvielen. Omdat zij grappig waren, leuke invalshoeken op de werkelijkheid hadden, een interessante ava hadden, een leuk profiel. Ik ging accounts volgen die me nieuws brachten of over onderwerpen gingen die ik interessant vind: filosofie, wiskunde, wetenschap, koken, literatuur. Ik ging kortom doen wat ik in irl ook doe: omgaan met leuke interessante mensen en lezen.

Omgaan met leuke interessante mensen en lezen.

Ik raakte gegrepen door Twitter. Mijn lieve collega van toen, waar ik nog veel Twittercontact mee heb, heeft me daarvoor redelijk vaak uitgelachen. En terecht. Van rabiaat tegenstander tot hyperactief twitteraar. Alleen een steen blijft bij zijn mening zal ik maar zeggen.

Dat is inmiddels 8 jaar en 36.882 tweets verder.

Twitter is de moderne versie van het dorpsplein. Je komt elkaar tegen, je kletst, je maakt plezier en soms krijg je woorden. En zoals het altijd gaat met groepen mensen, op een zeker moment gaan de gemiddelden naar huis. Zoeken hun bed op, moeten nog koken, willen wat anders doen.

Die overblijven zijn óf de feestvierders óf de querulanten. En dat is wat er met Twitter is gebeurd. De gewone, gemiddelde, gematigde mensen -waar je uiteindelijk het mees mee omgaat en waar je langst mee bevriend blijft- zijn weg. Of staan op een afstand toe te kijken.

Die overgebleven zijn maken ruzie, luisteren niet meer naar elkaar, gaan niet de discussie aan maar komen met jij-bakken. Het zijn de mensen die energie halen uit conflict, uit de scherpte opzoeken. Het zijn mensen met één mening en die dan overal bijhalen. Meestal extreme meningen. Links én rechts.

Twitter sucks.

Twitter was ooit een gezellig feestje. Het is verworden tot een vergadercentrum waar per ongeluk twee radicale groepen op hetzelfde moment een bijeenkomst hebben en elkaar in de lobby tegenkomen. En dan gaat het los.

Soms stap ik ook die lobby in, meestal sta ik aan de rand en zie toe.