Sint Truiden, niet echt een stad waar je snel terechtkomt. Ergens in de buurt van Hasselt en Leuven. Wegen leiden je er langs en de afslag laat je rechts liggen. Tenzij je er moet zijn. Ik moet er zijn. Ik ben dus in Sint Truiden. De eerste korte keer kon het me niet bekoren. Het was niet al te best weer en al snel zat ik in de auto naar Maastricht. Waar ik me altijd thuis voel.

Deze keer ben ik er wat langer en heb ik de kans de stad goed te verkennen. En ik moet zeggen: dit is een leuke stad. Een zoals – hoewel veel kleiner – Lille. Ook zo’n verborgen schoonheid, waar je snel langs rijdt op weg naar het zuiden.

Afijn, Sint Truiden dus.

Een appartement dat prima is op 200 meter van de Grote Markt met prachtige gebouwen. Volop cafés zodat ik iedere dag wel een paar keer op café ga. De beste garnalenkroketjes, goed bier (Karmeliet Tripel) bij een café zoals je ze in België tegenkomt. Iedereen zit er, jong en oud, arm en rijk. De sfeer is prima, gemoedelijk.

De lokale Carrefour waar ze je de tweede keer al herkennen, en naar je lachen omdat ze de eerste keer één fles wijn ook wel wat weinig vonden. Waar ze echt van alles verkopen behalve verse melk. Want dat drinkt men hier niet.

Een appartement ook zonder WiFi, zodat de rust gedwongen op je neerdaalt en je gaat lezen en denken en stil wordt.

België zoals we het ons altijd voorstellen.

Op Zaterdagavond ga ik met mijn zoon naar de frituur op de Houtmarkt. Het is stil en de uitbater is een kleine gedrongen man met een snor, bril en een vriendelijke blik. Ik bestel friet, frikandellen, een kroket en voor mezelf een Cervela uit de frituur met mosterd. Een echte delicatesse. Op TV is net het journaal. Er wordt weer aandacht geschonken aan de aanslagen in Brussel en op Zaventem. De frietman kijkt zuchtend naar me en begint te praten.

Dat België voorop wil lopen in de wereld met het ondersteunen van de NAVO. Met het leveren van vliegtuigen en het bombarderen van targets. Dat België dat nooit had moeten doen omdat België genoeg aan zichzelf heeft. Dat zelfs Cervela’s verschillend worden gegeten in Vlaanderen en Wallonië, dus waarom zou men zich mengen in het buitenland.

De man trekt berustend zijn schouders op en zegt dat er nog veel meer gaat komen. In België maar ook in Nederland en andere landen. In heel Europa. Dat er geen einde aan zal komen omdat zij met meer zijn en je niet iedereen altijd kunt controleren. Dat dat nou eenmaal zo is.

Ik reken af, groet hem en we lopen naar buiten met een tas gefrituurd voedsel.

Tot de dag dat het misgaat kunnen we terecht bij de frietkot op de Houtmarkt, denk ik. En dat voelt best geruststellend aan.

België na de aanslagen.