Oktober in Frankrijk, la France profonde. Dat wil zeggen in het hartje van de Provence, de Var. Het dorp waar het in de zomer een drukte van belang kan zijn is nu stil. Alle winkels zijn open, zij het alleen nog op bepaalde uren. De terrassen zijn schaars bevolkt. Iedereen kent elkaar weer en er wordt de hele dag begroet. Salut. Twee kussen. Babbeltje. En weer door. De herfst is hier schitterend.

Er zijn ook winkels verdwenen. Weer. De quincaillerie is verdwenen. Was ook wel wat veel voor een dorp met 8.000 inwoners, terwijl op 15 kilometer afstand een Mr Bricolage zit waar alles goedkoper is.

Een dorp kortom waar de rust heerst en waar de afleiding tot nul is teruggebracht.

Wat doet een mens hier?

In ieder geval de ochtendroute lopen langs bakker, Maison de la Presse, de kerk en het café. In de totale verstilling die de herfst hier is. Met een espresso op een fris terras een beetje mijmeren over het leven en over Nederland. Waar het leven zoveel scherper is geworden, waar er zoveel minder naar elkaar geluisterd wordt. Over Frankrijk en de laïcité, waar men pogingen doet -en terecht- religie tot een pure privékwestie te laten blijven. Waar het ook niet altijd even goed lukt.

Wat deze mens ook doet is nadenken over het leven. Klinkt groots en meeslepend maar dat bedoel ik niet. Het is vooral nadenken over het hebben van een goed leven en hoe je dat doet. Als leven een ambacht is, zoals Cesare Pavese ooit zei, hoe oefen je dat ambacht dan uit?

Allereerst maar eens bekijken hoe je leven eruit ziet en hoe je hier zo gekomen bent. Wat waren de keuzes en stel, je mocht opnieuw beginnen, zou je dan dezelfde keuzes maken? In werk, in liefde, in aandacht et cetera? Waarom heb je die keuzes gemaakt? Sterker nog, héb je die keuzes ooit gemaakt of ben je er gewoon ingerold?

Daarnaast kun je nadenken over het goede leven. Wat is dat eigenlijk? Hoe definieer je het goede leven? Is dat het najagen van geluk? Is dat gelukkig zijn? Tevreden? Welvarend? Vader? Rust hebben aan het hoofd? Of juist stappen in het volgende avontuur? Jezelf kennen en onder ogen zien is best een ingewikkeld proces.

Ontrafelen van wie je bent is interessant en ingewikkeld. Sommige dingen doe je al zo lang dat ze vanzelfsprekend zijn geworden. Sommige overtuigingen heb je al zo lang dat het waarheden zijn geworden. Soms moet je gewoon niet zeiken en denken dit ben ik en dat is ok. Niet over alles na willen denken. Soms moet je gewoon mee met de stroom van het leven. Zoals het is. Soms moet je in opstand komen.

Ik kijk uit op natuur die al een beetje herfsttinten krijgt. Vandaag is de lucht grijs en het ruikt naar brandend hout. Ik zit buiten op een overdekte veranda en als de wereld een stemming zou kunnen hebben dat is dat vandaag melancholisch. Prachtig. Het mooie is dat ik dat niet ben. Zin in het leven. Omarmen van het bestaan. Weten dat er veel is wat ik niet weet.

En weten dat het roer nog zesmaal om kan.