Voor mij ondenkbaar, een leven zonder Twitter. 2700 volgers en ik volgde zo’n 2000 mensen. Met heel veel plezier en ook goed contact. Een bubble van fatsoen en wederzijds respect. Een leven zonder Twitter? Ondenkbaar. En toch is het zo en het is mij overkomen. In een tweet heb ik The Black Knight uit Monty Python and the Holy Grail geciteerd en dat citaat is door het algoritme geïnterpreteerd als doodsbedreiging. Een citaat dus, maar ik had inderdaad geen aanhalingstekens gebruikt. Onnozel volgens mijn zonen. En de Black Knight kon, na verlies van armen en benen, niet meer anders doen dan verbaal King Arthur van alles toevoegen.

Dom van me? Wellicht. Verder was ik op twitter wel heel duidelijk maar altijd voorkomend.

Afijn: toen ik op een ochtend twitter opende stond daar dus opeens de mededeling dat ik een permanente ban aan de broek heb.

Minder twitter

Nu dacht ik er al over na om te minderen. Ik twitterde wel redelijk veel en ik opende twitter op ieder dood moment van de dag. Vaak legde ik ‘s avonds mijn mobiel weg om niet in de verleiding te komen. Al met al had ik veel interactie met de mensen die ik volgde (ongeveer 2000) en door wie ik gevolgd werd (zo’n 2500). Levendig, leuk, interessant, scherp et cetera. Met sommigen had ik heel veel contact. Dat leidde er toe dat ik heel veel online was.

Daarmee werd ik ook altijd in discussies getrokken, of beter nog: bemoeide ik me met discussies over onderwerpen die mij aan het hart gaan. Politiek, milieu, diversiteit, identiteitsdenken et cetera. De discussies waren altijd scherp op de inhoud maar ook vaak polariserend. Mijn blik op de wereld werd er een waarin we tegenover elkaar staan en nauwelijks nog tot elkaar te brengen zijn.

Twitter was voor mij kortom een grimmig platform waar ik heel veel plezier had met anderen. Leuke en vaak lieve anderen.

Nog voor ik zelf kon besluiten met tijdelijk te verwijderen, gewoon om weer een normale blik op de wereld te krijgen, is dat besluit voor me genomen.

Geen twitter

Het effect was primair ongeloof. Ik? Ik eraf gegooid terwijl ik zovelen zoveel haat zie spuwen? Huh? Maar nu ik me er eenmaal bij heb neergelegd is het effect een ander: rust en overzicht. Nieuws komt tot mij via journaal en krant, discussies volg ik op de radio en in alle stilte vorm ik een mening. Zeker mis ik de mensen met wie ik contact had. Een aantal heb ik een appje of mailtje gestuurd met de mededeling. Soit, dat was het.

Als ik feitelijk kijk wat het effect is zie ik dat mijn schermtijd op mijn iPhone met 60% gedaald is ten opzichte van vorige week. Ik zat bijna 12 jaar op twitter met meer dan 70.000 tweets. Stel dat ik inclusief lezen en scrollen per tweet zo’n 3 minuten per keer bezig was telt dat op tot iets minder dan een uur per dag op twitter (48 minuten). Gemiddeld. Iedere dag. Dat heet een verslaving.

Gedwongen of niet: het is goed om objectief te kijken naar je gedrag en je af te vragen of dit is wat je wil. Algoritmen zijn verslavend, contact met anderen ook en gehoord of opgemerkt worden in de drukte op twitter ook. Als je er eenmaal aan begint wil je meer en meer. Dat is ook wat ik nu voel, afgesloten zijn van een grote gemeenschap. De deur zit dicht en je mag de club niet meer in. Sorry, je pasje is verlopen.

Dus los van de rust die ik ervaar, ervaar ik ook die rusteloosheid. Met de dagen wordt die overigen minder en minder. De rust neemt de overhand. En ik heb meer tijd om te lezen!

Gevangen in algoritmes

Waar ik ook over nadenk is het binaire karakter van het algoritme. Ik heb bezwaar aangetekend omdat het een citaat betreft, maar zoals het thuisfront mij vertelde: algoritmes kennen Monty Python niet. Op mijn reclameren krijg ik dan ook geen antwoord. Talk to the cloud.

En nu is dit futiel, zonder echte gevolgen, maar overgeleverd zijn aan een algoritme (zonder humor of relativering) voelt “uncanny”. Dit is dus in het miniatuur waar heel veel van het ongenoegen in de wereld om draait. Geautomatiseerde systemen die op jou gedrag reageren zonder echte warme interactie. Bij Little Britain had je ooit een scene waarin mensen wat wilden, iemand dat intypte en dan als antwoord gaf ‘computer says no’. Dat is het onbehagen dat ik ook voel.

Los van het persoonlijke zie ik ook een meer zakelijke dimensie: zorg ervoor dat interactie met mensen ook altijd menselijk is en blijft. Schrijf je algoritme zo dat als iemand voor de tweede keer reclameert die persoon te maken krijgt met echte mensen. Haal het ongemakkelijke eruit zeker als het om zaken van belang gaat. Nu is dat bij mij minder het geval, maar wat zou ik graag met iemand van twitter van gedachten willen wisselen. Onmogelijk, computer says no.

Mensen zijn duurder in iedere interactie dan apparaten en techniek. In geld uitgedruk duurder. In relationeel opzicht zijn zij veel goedkopen, efficiënter en effectiever. Het is maar waar je voor kiest.

Hoe moet ik nu in Godesnaam verder?

Tja, verder leven zonder twitter. Heel eerlijk: ik heb nog iedere ochtend de reflex om twitter te openen. Dan zie ik de boodschap dat ik permanent verbannen ben en land ik weer op de aarde. Ik wandel naar de brievenbus, pak de papieren krant en ga ontbijten. Ik heb op dat moment weinig voorkennis over de stand van zaken in de wereld en dat voelt heel ouderwets aan.

Heb ik er last van? Jazeker. Ik mis dus bepaalde mensen, ik mis bepaalde discussies, ik mis mijn dagelijkse woordje.be wedstrijd, et cetera. Ik mis ook alle ophef over van alles. Dat heeft overigens twee kanten: ik mis de ophef op zich (waar maken we ons druk om) en ik mis ook mijn eigen opwinding daarover. Het leven voelt minder hyperig en hijgerig aan. Oh, en ik mis een platform voor mijn blogactiviteiten.

Ik ga dus nu twitterloos door het leven en het voelt ook als een beetje vakantie. Nu de rest van social nog? Zou het?