Marseille is een geweldige stad. Rommelig, mooi, rauw, open naar de zee en de wereld. Ik kan er steeds weer komen. Ik verheug me op de zee, de haven, lekker eten, MuCem, Le Panier en ga zo maar door. Ik ben er graag. Onlangs dus ook. Een hotel aan de haven. Rechtsaf de deur uit en wandelen maar.

Dat heb ik volop gedaan met mijn zoon. Samen kunnen we enorm goed wandelen. Zonder doel, zonder richting, gewoon wandelen en dan zien waar je terechtkomt. We liepen de Canebière af tot de gewone winkels overgingen in winkels met telefoonhoesjes. Een beetje scharrig en daarmee ook interessant. Buurten waarin wordt geleefd door mensen van over de hele wereld. Wat drinken op een terras bij een uitgelaten Algerijn die liedjes zong en weer door.

We liepen richting haven en bogen iets af naar links toen ik deze winkel zag:

Ogenschijnlijk gewoon een Franse winkel zoals je er zoveel tegenkomt. In Aix bijvoorbeeld. Een etalage met wat messen, Laguiole, Opinel et cetera. We besloten toch maar even naar binnen te gaan. Dat wil zeggen, ik besloot dat en de zoon ging gedwee mee. Hij weet hoe ik van kookgerei hou.

De deur ging open en we stapten in een kleine winkel met louter messen. Van heel goedkoop tot heel duur, van heel groot tot heel klein. Keukenmessen, jachtmessen, paddestoelmessen met een borsteltje en siermessen met parelmoer. Werkelijk alle soorten en maten lagen er in vitrines uitgestald. Rechts was een kleine doorgang en we gingen verder. Daar kwam ik in het kookwalhalla.

En winkel op zich gevuld met allerlei potten en pannen. Van Creuset tot aan LeBuyer, van plaatstaal tot gietijzer. In alle soorten en maten.

Een overvloed aan pannen op zo’n klein oppervlak. Ik zag daar een van de mooiste pannetjes ooit staan overigens. Italiaans van geborsteld RVS. En ook deze winkelruimte had een kleine doorgang: naar de afdeling met bakgerei.

Daar stond een norsige man met een enorm embonpoint achter de kassa. Ik zei tegen hem dat deze winkel ‘très formí was. Daarop zei hij ‘formi, formi, formi….’ en toen ik hem aanvulde met de rest van de Aznavourtekst stonden we samen te zingen. Hij breed lachend. Totaal geen norse Fransman, meer een behoedzame.

Na deze ruimte was er weer éen: met zeefjes, 1 kookboek (La Cuisinière Provençale, maar daar wel honderden stuks van), eierdopjes etc etc.

Vanuit deze ruimte kwamen we in de ruimte waar een doe-het-zelfafdeling was. Van lijnzaad en -olie tot en met staalwol en fittingen. Alles. Alles. Naast de kookwaren vond ik zelf de speelgoedsectie het leukst. Heel oud speelgoed, veel hout en blik. Prachtige spullen allemaal. Geen troep te vinden.

In totaal zijn het elf winkels in een winkel met drie ingangen en drie etages. De kleinste etage heeft alleen kleding. In totaal 1300m² met meer dan 50.000 artikelen in wat zij zelf “de grot van Ali Baba’ noemen. Iedere winkel heeft een eigen kassa. Mijn zoon zei dat het wel allemaal straatjes leken uit een film van Harry Potter. Die sfeer. Ongelijke vloeren, oud hout, scheve kasten, smalle lage doorgangetjes.

Wat opvalt is het gevoel voor kwaliteit dat in deze winkel heerst. Alles is goed gemaakt en van goed materiaal. Gemaakt om lang mee te gaan en iedere keer dat je iets beetpakt dat je voelt dat het goed is. Zoals dat heel mooie pannetje.

Maison Empereur bestaat als sinds 1827 en het is nog steeds in handen van de familie Empereur.

Ik was al onder de indruk van Dehillerin in Parijs maar ik moet eerlijk bekennen dat dit toch een hors catégorie ervaring is. Twee zaken dus om steeds weer terug te keren naar Frankrijk.

En heel eerlijk: waar in Parijs Le Roi te vinden is, is er maar éen Keizer van Frankrijk en die huist in Marseille.

Adressen:

Maison Empereur
4 Rue des Récolettes, 13001 Marseille

E. Dehillerin
18-20 Rue Coquillière, 75001 Paris