Als je eenmaal weet dat er kanker in het spel is ga je door alle bekende stadia: van ongeloof naar opstand naar wanhoop naar berusting naar opstand et cetera. Geen dag is meer zoals ooit daarvoor. En in het geval van onze moeders was het een kroniek van een aangekondigde dood. Weten wat er komt, maar niet wanneer.
En op sommige dagen lijkt het leven gewoon door te gaan alsof er niets aan de hand is en er niets te gebeuren staat. Soms zijn er zelfs feestjes, bijeenkomsten, mensen bij elkaar die doorgaan met hun eigen leven. In een ander parallel universum.
Gisteren gedicht 2, vandaag gedicht 3.
- De aankondiging
- De voorbereiding
- Het feest
- Het vertrek
- De reis
- De bestemming
- De aankomst
- Het achterblijven
- Het begin
Het feest
Behoedzaam loopt u de trappen op
Naar de zaal, waar de anderen
Reeds wachten, en u kijkt
Scherp om u heen, weten, ach,
Maar vóelen dat het leven
Eindig is, in dat gevoel bent u
Op dit feest alleen.
U beloofde mij een laatste dans
En u leidde mij door de menigte
Naar buiten nu, het terras
Waar de avond, voorbode
Van alles dat komt. Nooit
Eerder heeft u zo gesproken
Met de nacht,
En terwijl de mensen binnen
Het feest opnieuw beginnen,
Met een geestdrift die eens
De uwe was,
Spreekt u tot mij als een vrouw
Die reeds vertrokken is,
Een ander dan u bent.
Dick Koopman 
Pingback: De dood: dag 4. | Dick Koopman