Sinds het begin van mijn hyperintelligente lockdown hou ik de dagen bij. Met nummer en een korte aantekening in een dagboek. Aantekening variëren van ‘een blauwe hemel zonder vliegtuigen of condensstrepen’ tot aan ‘zin in vakantie’. Van alles dus.

Soms schrijf ik ook over hoe we met zijn allen omgaan met deze toestand. En ik ben oud genoeg om ouders te hebben die als jong volwassene de oorlog hebben meegemaakt en daarover wel eens spraken. Dat waren vijf jaren die nooit meer uit ons leven zijn verdwenen.

Het is nu niet eens een jaar maar het duurt wel lang. Ook naar mijn gevoel is het lang, hoewel ik me erop heb ingesteld. Ik werk thuis, ik doe voorzichtig boodschappen en ik hou afstand. Ik wil niet ziek worden maar ik moet er ook niet aan denken dat ik iemand anders ziek zou maken. En als gezin proberen we met elkaar ook goed op te letten.

Ik lees dus ook al 199 dagen kranten en kijk naar het nieuws. In het begin was het echt forse crisis. Alle seinen stonden op rood en de wereld werd een gesloten paviljoen met hoogst besmettelijke mensen. IC’s liepen vol en in mjin omgeving kwam al snel de eerste corona-dode. Dat had een enorme impact op mij en de mijnen.

Hoe anders is dat geworden in de loop der maanden. Er kwamen twijfels bij de aanpak. Twijfels die ik ook had maar ik kon mijn twijfels niet toetsen. Ik ontbeer eenvoudigweg de kennis om er een goed oordeel over te hebben. En dat is nog steeds zo. Ik heb dus geen oordeel.

Uit de twijfel rezen mensen die minder terughoudend in hun eigen beperkingen zijn dan ik. Mensen die opeens alles wisten. Meestal ook tegendraads op het RIVM en de regering. Mensen met de blik van mensen zonder verstand maar met een sterke overtuiging. Mensen waardoor het mij kil om het hart werd. Dansleraren, statistici, orthomoleculair kwakzalvers: een heel Narrenschip vol.

Deze mensen kregen tractie. Ze kregen aandacht in alle talkshows en zij konden hun verhaal doen zonder stevig tegengas. Opeens waren ze er en gingen niet meer weg.

Mensen gingen de straat op om te demonstreren tegen de dictatuur en gingen daarna weer naar huis. Niet doorhebbend dat zij in een dictatuur waarschijnlijk zouden zijn verdwenen.

En dan nu, na zoveel lange maanden wachten op een vaccin is daar opeens een groep BN’ers die oproept zelf wel te bepalen wat we moeten doen. En hun pay off is ‘Free the People’. Waarbij zij dat fonetisch uitspreken als ‘frie de piepel’ want een opleiding is niet bij iedereen blijven hangen.

Ik ga er verder niet op in omdat iedere aandacht teveel eer is. Wat wel zo is, is dat ik merk dat ik nauwelijks nog verbaasd ben hierover. En dat is verontrustend. Dat door alle gekken met zendtijd, ik de gekte zo normaal ben gaan vinden dat dit me niet meer verbaast. Tuurlijk, denk ik, dit kan er ook nog wel bij. En ik zie artiesten uit het schnabbelcircuit met lege blikken zich voordoen als verzetsstrijders. Ze hebben geen idee waartegen want dat kunnen zij niet bevatten.

En heel eerlijk, ik weet niet wat ik erger vind. De slechtheid van een dansleraar die voelt dat hij opeens beroemd is geworden en niet meer te stoppen is, of de grenzeloze domheid van dit stel C artiesten.

Wat ik wel weet is dat de kalmte en zachtheid van een geïnformeerd en overwogen oordeel als heel ouderwets wordt gezien. In het beste geval. In het slechtste geval wordt het gezien als bewijs van het grote complot.

En zo verliest de rede.

Dát is alles bij elkaar genomen nog het grootste verlies. Dat de rede die eeuwen geleden zich een weg vocht door de nadagen van de hermetisch zwarte middeleeuwen naar het licht, dat die rede verdacht is. Dat mensen niet alleen niet meer verlicht zijn maar ook niet verlicht willen worden.

Die situatie duurt nu in al zijn omvang al 199 dagen. De schade van deze geestelijke verschimmeling is op den duur groter dan de schade van Corona. Er komt een vaccin tegen Covid19. Er komt nooit een vaccin tegen geestelijke onttakeling.

En zo leven wij met zijn allen op het Narrenschip.