Het is weer zover. De vierde mei komt er aan en dan gebeurt er van alles in dit mooie land. Ieder jaar lijkt het weer op te duiken: alternatieven voor de “traditionele” herdenking. Dit jaar is Rikko Voorberg niet van het scherm weg te slaan die op hoog verontwaardigde toon zijn punt maakt. Dat punt is dat tijdens de twee minuten stilte ook aandacht moet worden geschonken aan de omgekomen bootvluchtelingen. Zijn plan, kruisjes leggen op het Rembrandtplein, leidt tot grote verontwaardiging.

Een paar dingen daarover.

Eerst de verontwaardiging. Er hoeft maar iets begrip te worden getoond voor mensen of groepen mensen die niet Nederlands zijn tot in de dertigste generatie of het rumoer barst los. De schedelmeters, de schreeuwende gekken, de complotdenkers en de gewoon slechte mensen gaan vol op het orgel. Mijn vader zou gezegd hebben dat die in de oorlog ook Joden zouden hebben verraden want die waren ook niet raszuiver.  Voor hun rumoer is niet veel nodig. Die verontwaardiging telt niet mee, want die is er toch wel en altijd.

Dan zijn er ook de mensen die kritiek hebben op uitbreiding zonder direct te vrezen voor het verraad aan onze cultuur. De mensen die proberen te snappen waarom dingen moeten veranderen en wat de zin ervan is. Ik reken mezelf voor het gemak tot die groep. Veranderen om te veranderen is zinloos en leeg, dus waarom veranderen?

Dodenherdenking is geen statisch gegeven. In de loop der jaren zijn er groepen bijgekomen die ook herdacht worden. Ik weet nog dat mijn vader, overlevende van een kamp in WOII, moeite had met de verwatering van de herdenking. Later werd hij milder en zag hij dat het karakter van de herdenking en de twee minuten stilte niet veranderde. De doden die werden herdacht waren altijd Nederlanders die waren gestorven door onderdrukking of in het gevecht om de vrijheid. Het bleef een Nationale Dodenherdenking en tijdens die twee minuten kan toch iedereen zijn eigen gedachten hebben.

Ik ben daarmee groot geworden en ik ben het er nog steeds mee eens. Ook ik ben van mening dat op vier mei landgenoten moeten worden herdacht. Het is goed in het jaar één dag te hebben waarop dat mogelijk is zonder ieder jaar weer allerlei discussies te willen hebben. Het staat ook iedereen vrij er anders over te denken. Het is wel de vraag of dat andere dan ook per se op de vierde mei moet plaatsvinden. Respect hebben is ook met rust laten. De boel laten omdat de boel nou eenmaal zo is. Er is zelfs onderzocht wat de Nederlander wil. Een grote meerderheid wil het laten zoals het is. Scherpte in je keuzes helpt. Kiezen betekent ook altijd dat je bepaalde dingen niet doet. Ook dat roept weerstand op, het zij zo. Kom maar met een beter plan want dit plan is niet goed.

De vierde mei moet blijven zoals het is en niet anders. In de stilte van twee minuten mag iedereen herdenken wat hij of zij wil.

Gedachten zijn vrij, gedrag niet.