Carcès is een klein dorp dat steeds kleiner wordt. Een krimpende gemeenschap. Sinds 2015 is het dorp met zo’n honderd mensen gekrompen tot 3380 inwoners.

Jongeren trekken weg naar Aix, Toulon of Marseille. Op naar een goede opleiding of werk. De jonge mensen die achterblijven werken wat in de schaarse lokale horeca en retail of in de wijnbouw.

Ouderen zijn er volop en gaan op een dag dood. Na een meest lang en gezegend leven. Vaak in niet al te beste materiële toestand maar wel in goed welzijn. Het dorp is vergevingsgezind voor hen die er blijven. Het tempo is laag, het klimaat lekker en de dag beginnen met een koffie en een croissant is prima. En op een dag zit het leven erop en sterft iemand.

Ik heb in de loop der jaren al veel uitvaarten meegemaakt, van een afstandje, dat wel. Ik loop dat ‘s morgens naar het dorp en op weg naar Bar Central zie ik de zwarte uitvaartbus al staan. Het is altijd een bus. Vijf mensen erbij minimaal. Vier om de kist te dragen en een om voor te gaan. Wachtend.

Dan luiden de klokken, loom en gepast. De pastoor komt in vol ornaat naar buiten, de kist wordt uit de bus geschoven, de pastoor zegent de kist en schouders gaan eronder. De kist wordt de kerk ingedragen met erachter iedereen die de uitvaartdienst wil bijwonen.

De laatste keer vond ik verdrietig. Niet meer dan tien oude mensen stonden te wachten en liepen de kerk in. Tien. Ik heb uitvaarten gezien met meer dan honderd mensen gezien, luidruchtige uitvaarten met vijftig motorrijders. Dit was de kleinste ooit.

Ik zat op het terras met mijn jongste zoon en we spraken over het waarom van die heel kleine uitvaart. Waarschijnlijk een heel oude persoon met nog maar een heel klein netwerkje. Een vol leven dat eindigt als een stipje in de geschiedenis.

Het zet je aan het denken hoe het jou zal vergaan.

De koffie en de cacolac waren op en we gingen naar huis. Later die dag nog teruggegaan om twee kaarsjes aan te steken. Een, zoals altijd, voor al mijn geliefden en de ander voor die voor mij onbekende.