Zomergasten. Lastig vind ik het, merk ik.

Aan de ene kant ben ik voor absolute vrijheid van meningsuiting. En naarmate de mening die wordt verkondigd verder van me afstaat ben ik er meer voor. Zo loopt mijn Twitter timeline vol met opmerkingen en overtuigingen die niet de mijne zijn. Soms vind ik ze weerzinwekkend. Soms hemeltergend dom. Maar altijd vind ik dat ieder moet kunnen zeggen wat hij of zij wil. Dat onderscheid ons namelijk van een heel groot deel van de wereld.

Aan de andere kant vertrouw ik de motieven van zowel Aboe Jahjah als van de VPRO niet. En is mijn instinctieve reactie dat ze zo’n soort uitzending als op 31 juli niet moeten willen. Je geeft niet iedereen met een mening het woord voor drie uur lang. In een slechte bui denk ik dan dat in de jaren dertig van de vorige eeuw Goebbels ook een heel interessante gast was geweest. Spraakmakend, retorisch begaafd en hij hád aanhangers. Mijn gevoel voor kosher en treife slaat door naar treife en dat moet je niet willen.

Ik ben een man met twee zielen in de borst.

Toch slaat het door naar het eerste meer rationele en minder emotionele argument. Ik blijf de VPRO wantrouwen. Ze hebben dit denk ik nodig om weer wat reuring te krijgen omtrent een verzwakt format. De laatste jaren waar niet echt spraakmakend. En geef Aboe Jahjah eens ongelijk. Zo’n podium krijg je niet snel. En dus geef je acte de présence en laat je je van je beste maar duidelijke kant zien.

Mijn conclusie is dus: dit moet kunnen, juist omdat het zo tegen mijn eigen normen en waarden indruist. Dit is de stresstest voor mijn eigen overtuiging dat vrijheid van meningsuiting een heel erg groot goed is.

Maar wat ben ik het er nu al mee oneens.