Het lijkt allemaal zo simpel: voor complexe problemen zijn er twee routes. De eerste is ontkennen dat er een groot probleem is. Klimaat verandert nou eenmaal altijd en het valt nu wel mee en zo erg is het niet en we bestaan zelf voor 99% uit stikstof. De tweede route is een heel simpele oplossing verzinnen voor een zeer complex probleem. Ter Apel loopt over en dus gooien we de grenzen dicht.

Interessant is dat beide routes niets veranderen aan de werkelijkheid.

Je kunt ontkennen wat je wilt, maar de grote meerderheid van mensen die ervoor hebben doorgeleerd geeft toch echt aan dat er een klimaatprobleem is. De aarde warmt op, het klimaat verandert eigenlijk overal en de mens is de oorzaak van dat alles. Ontkennen heeft dan iets kinderachtigs. De koekjestrommel is leeg en jij houdt vol dat dat altijd al zo was en trouwens je kreeg de deksel maar heel moeilijk open.

Je kunt simpele oplossingen suggereren wat je wilt, maar de werkelijkheid verandert daar niets mee. Je kunt iedere grens dicht willen gooien maar dat kan niet eens. Het kan fysiek niet, er is gewoonweg teveel grens, en het kan juridisch niet. Je moet mensen opvangen. Dit soort oplossingen vormen nooit een oplossing. Complexe problemen vergen complexe oplossingen, die tijd, geld en aandacht vragen.

De vier partijen die aan tafel zitten maken zich schuldig, onder andere, aan beide simplificaties. Nu al is te voorspellen dat geen van hun voorstellen ooit werkelijk beleid gaan worden. Zoals die schattige lieve Lientje stelde: je mag wensdenken omdat je hoopt dat je wens uitkomt. Zoals dat Brussel alle beleid gaat aanpassen aan de wensen van dit narrenschip.

De insteek van deze vier partijen is dan ook helemaal niet fatsoenlijk beleid maken. Geheel niet, zelfs.

Wat is de insteek wel?

Zoveel onzin schetsen dat het onuitvoerbaar wordt. De EU zal dwarsliggen, Nederlandse rechters zullen dwarsliggen, beoogd beleid zal door ambtenaren ter discussie worden gesteld, et cetera. Dat weet men allang. En toch gaat men ermee door. Waarom dan eigenlijk?

Heel simpel. Je kunt dat het linkse establishment de schuld geven dat zij het Nederlandse volk in de steek laten. Dat de elite er alles aan doet om te zorgen, dat door iedereen gewilde maatregelen niet door kunnen gaan. Dat D66-rechters de politiek dwarsbomen. Dat ‘zij’ in Brussel Nederland niet eerbiedigen. En cetera, enzovoort.

Er komen dan nieuwe verkiezingen en bruin wordt nog groter dan het nu al is.

Dat scenario ligt bij ieder van de vier op tafel. Nu breken leidt zeker tot zetelverlies en dus zal geen van de vier breken. Dan maar dit, dan kun je anderen de schuld geven en dan kun je ook verontwaardigd zijn. Tegengewerkt worden wil niemand en die boosheid zal het Nederlandse volk zeker herkennen. Schande. Hier heb je mijn stem.

Het zijn duistere tijden waarin we leven. Ik ben niet optimistisch.