Het kan je zomaar overkomen. Je bent bij de afscheidsmusical van je zoon op de basisschool. Je hebt gekeken naar anderhalf uur enthousiasme. Van de kinderen maar zeker ook van de leerkrachten. Hoe mooi kan het leven zijn. Erna is een borrel en een hapje met alle ouders en je praat eens met alle mensen die je al minimaal acht jaar ziet. De sfeer is los en gezellig, want ja, het is vakantie.

Out of the blue zegt een van de vaders “wanneer leer je eens schrijven, want die blogs van jou die zijn natuurlijk verschrikkelijk waardeloos geschreven”.

Het is mij overkomen en het ging over mijn blogs.

De vader in kwestie kan ik niet beoordelen op zijn schrijftalent omdat ik nog nooit iets van zijn hand heb gelezen, maar dat is niet eens zo belangrijk. Iets anders is echter wel belangrijk, en dat noem ik heel ouderwets wellevendheid.

Wellevendheid is het vermogen in welke situatie dan ook je zo te gedragen dat het voor iedereen prettig is. Heel ouderwets wellicht. Ik hou ervan. Het betekent namelijk dat je erop kunt vertrouwen dat sociale bijeenkomsten niet schuren, dat je het met zijn allen leuk hebt en dat je met een lekker gevoel weer naar huis gaat.

Wellevendheid is een beetje verdwenen. In de politiek, op twitter, in het verkeer. Modern is het om assertief te zijn zonder aanzien des persoons of situatie en vooral jezelf het allerbelangrijkst te vinden. In die zin is de vader in kwestie zeer modern.

Ik werd overvallen door zijn opmerking. Niet zozeer door het feit dat hij mijn blogs blijkbaar wel leest, maar ze verschrikkelijk vindt. Dat kan en dat mag. Ik werd overvallen omdat ik daar rondliep met een heerlijk gevoel van trots op mijn zoon en al die kinderen die zo stinkend hun best hadden gedaan. Mijn gevoelstoestand was extreem positief en toen kwam dat er tussendoor. Ik werd getroffen door de lompheid en het gebrek aan situatiesensitiviteit. Het was jammer.

Wellevendheid is een verdwijnende deugd.