(Dit schreef ik op 25 mei jl., we zijn nu 24 weken verder, bijna 6 maanden dus)

===============================================================

Dag 443 is het vandaag. Dag 443 vanaf het moment dat wij als gezin in lockdown gingen, een lockdown die toentertijd nog een echte lockdown was. Een week eerder dan Nederland als totaal omdat we in het zuiden veel contacten hadden.

En wat we nu een lockdown noemen haalt het niet bij die van toen. De wegen waren leeg, de straten waren uitgestorven, mensen bleven thuis. De laatste avond kenmerkte zich vooral door de lange rij bij Andersom in hartje Utrecht. Alleen de supermarkt konden we naartoe. En toen ik uiteindelijk, zonder masker, naar de supermarkt ging waren de schappen leeg. Alle paracetamol was uitverkocht, evenals wc-papier, schoonmaakdoekjes, bloem, vlees en alle groenten, behalve zoete aardappelen.

Opeens zat de wereld dicht. We waren een beetje in paniek en we dachten dat het heel tijdelijk zou zijn.

Ik was toen ook optimistisch. Ik dacht dat het na een maand over twee over zou zijn en dat er in september een vaccin zou zijn waardoor alles weer terug kon keren naar normaal. Ik was niet de enige, bleek.

Ook het team waarmee ik werk was optimistisch. We zouden dit virus er wel eens flink onder krijgen. Gedisciplineerd zijn, goed opletten, geen risico’s nemen en dat een paar maanden. Dat zou dodelijk zijn voor dat k-virus. We gingen het samen doen. De helden aan het bed kwamen iedere avond op tv en we gingen met z’n allen klappen voor die helden. Ondanks de shit was er sprake van een gelaten opgeruimde stemming.

Nou, die is er niet meer. Na 14 maanden is de lol er af en zijn we alles heel kritisch gaan volgen. Van regeringsmaatregelen tot aan het mondkapje an sich. En nu zijn er demonstranten bij vaccinatielocaties. De grote mensentuin is waarin we zijn beland.

Sinds vorige week is alles weer iets ruimer geworden. We mogen tot acht uur ’s avonds op een terras zitten. Maar nog steeds beperkt. En nog steeds wordt gedemonstreerd.

Niet normaal wat er allemaal gebeurt.

Normaal. Wat is normaal vraag ik me intussen af. Of beter, wat het nieuwe normaal is en wordt.

Op persoonlijk niveau heb ik zo het vermoeden dat ik niet zo makkelijk meer handen zal schudden. Ik deed dat al niet graag en als ik het wel deed waste ik mijn handen altijd na afloop. Lichte smetvrees zal ik maar zeggen. Verder denk ik dat het enige tijd zal duren eer ik weer met een gerust hart in een vliegtuig zal zitten. Maar verder pak ik het oude leven weer op.

Op werkniveau denk ik dat er minder op kantoor zal worden gewerkt. Alles blijkt op afstand prima te lopen, maar als er wat nieuws moet gebeuren of er is een meeting met nieuwe partners dan is een fysieke bijeenkomst wel heel fijn. Het zal zich vanzelf gaan regelen. We zijn intelligente mensen en zoeken gewoon de beste modus.

Mijn zorgen zitten meer op maatschappelijk niveau. Het niveau waar we elkaar niet persoonlijk kennen en waar de overheid het voor het zeggen heeft. Tijdens deze pandemie is heel veel slechts naar boven gekomen tussen groepen mensen. Veel strijd, veel ruzie en heel veel polarisatie. Die was er natuurlijk al maar corona heeft als een vergrootlas gefungeerd.

Mij gaat het meer over ….

==================================================================

En hier stopte mijn blog. Mij ging het meer over het omgaan met elkaar. Het wantrouwen, haat en nijd, tweespalt. Nu, 6 maanden verder, is die nog groter dan het al was. Ik hoor en lees van families en gezinnen waarin ruzie is. Ik ken een man die als opa met zijn kleinzoon gaat zwemmen omdat de vader, zijn eigen zoon, zich niet laat vaccineren en bijna zijn zoon van zwemles had afgehaald. Zoals Mannheim al eens beschreef zijn weinig mensen irrationeel maar zijn er twee soorten rationaliteit: die gebaseerd op kennis en analyse (functionele rationaliteit) en die gebaseerd op de eigen ervaring en leefwereld (substantiële rationaliteit). Rationaliteit is hier bedoel als weloverwogen en doel-middel handelen leven. Als mijn ervaring (of gevoel) is dat de prik niet deugt zal ik die dus ook niet nemen.

Weigeraars handelen in die zin rationeel. Als de regering bij monde van Hugo de Jonge hen wegzet als gek dan doe je die weigeraars tekort. Zij zijn niet gek (dat wil zeggen als je de complotdenkers die diep irrationele gedachten hebben niet meetelt) zij bekijken vaccineren in het licht van hun wereld en hun beleving. Als je al wantrouwen voelt ten opzichte van de regering dan zul je niet snel in een vaccin geloven. Vooral als dat wantrouwen wordt gevoed door diezelfde regering. De ene keer zeggen dat mondkapjes nooit meer terugkomen en dan vrolijk maanden later ze weer adviseren, aangeven dat je een toeslag kunt aanvragen en die dan jaren later dubbel en dwars terugeisen, je uitkering niet indexeren maar wel rulings afspreken met grote bedrijven, zeggen dat je Groningen gaat helpen en vervolgens doodleuk zeggen dat je niets meer belooft omdat je je beloften toch nooit nakomt.

Mensen zijn niet gek.

Wat ik desondanks zou willen is dat iedereen inziet dat deze pandemie niet politiek is, noch links noch rechts. Dat de ziekenhuizen vollopen, dat je met vaccin een veel kleinere kans op shit hebt dan zonder, dat je soms iets moet doen voor anderen ook al zie je het niet helemaal zo zitten. Dat we, kortom, er samen inzitten en er samen weer uit gaan komen.

Dag 611 is het inmiddels.